ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ,ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ,ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΚΡΗΤΗΣ

 

 

Στην εποχή του άσκεφτου, βουλιμικού ανθρώπου, που βιάζει τη φύση για να καλύψει τις υπέρμετρες απαιτήσεις του, ο σεβασμός και η προσαρμογή μας στους ρυθμούς της μάνας
γης αναδεικνύεται σε τέχνη.
Ο  άνθρωπος ακολουθώντας τυφλά το μοντέλου καταναλωτή, θαύμασε τον ίδιο του τον εαυτό και έφτασε να υποτιμήσει κάθε τι φυσικό. Δέντρα, ζώα, εκτάσεις γης έχουν για αυτόν βραχυπρόθεσμη οικονομική αξία και μάλιστα με την αφύσικη λογική της αειφόρου ανάπτυξης. Έχετε δει καρποφόρο να δίνει καρπούς όλο τον χρόνο ή ζώο, από όσα τρώμε, να γεννά ασταμάτητα;
Ακόμη και μακριά από τα ογκώδη αστικά κέντρα, ακόμη και στον τόπο μας, ο άνθρωπος εγκλωβίστηκε στις οθόνες και στα πρότυπα του 'life style'. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο νεοϋορκέζος. Αυτός ξέρει τι θα πει ζωή, αφού ζει στην πρωτεύουσα του καταναλωτικού μοντέλου που μολύνει, σκλαβώνει, κλέβει και δολοφονεί χωρίς δεύτερη σκέψη για να αποθηκεύσει και να παράγει και άλλα ? όλο και περισσότερα προϊόντα. Αυτά συμβαίνουν τον 21ο αιώνα μετά από τόσους κύκλους ιστορίας που όμως δεν μετουσιώθηκαν σε εμπειρία. Όλο και πιο γρήγορα, όλο και περισσότερο, ο υπερκαταναλωτής τρέχει πίσω από τα ρολόγια, που επειδή τα φοράει στον καρπό του νομίζει πως χειρίζεται τον χρόνο και πως ήρθε το τέλος των εκπλήξεων. Και έτσι, ως αγέρωχος εγωιστής αντικρίζει τα άλλα είδη ζωής, χωρίς να διερωτάται έστω ποιος είναι ο ρόλος τους. Κάποια από τα ζώα, τα ονομάζει ζώα συντροφιάς, τα ευνουχίζει και αυτά του χαρίζουν τη στείρα θλιμμένη τους ζεστασιά.
Τρώμε, πλέον, τους καρπούς, φυτικούς και ζωικούς και δεν γνωρίζουμε την πηγή τους. Παραδώσαμε την παραγωγή στα χέρια αγνώστων, αφήσαμε τις ευκαιρίες ανάπτυξης με βάση τη διατροφή να περνούν, τεμπελιάσαμε και τρώμε προϊόντα που ταξιδεύουν τις εφτά θάλασσες για να φτάσουν στο πιάτο μας. Είναι ντροπή και κούραση να είσαι παιδί της Δήμητρας, να είσαι τροφός και για αυτό δεν μεταδίδουμε, αν δεν τις έχουμε ήδη ξεχάσει, τις προαιώνιες γνώσεις μας στα παιδιά μας. Θα γίνουν βλέπεις, μοντέλα, «showmen», διαφημιστές, «managers» και διοικητές επιχειρήσεων. Η λήθη και η χωρίς κριτική σκέψη παράδοσή μας στο μοντέλο του ναρκομανή της κατανάλωσης έφτασαν στην απαίτηση να ζητάμε καρπούζια τον χειμώνα, μήλα το καλοκαίρι και μας οδήγησαν να τρώμε ζώα που μεγαλώνουν με ορμόνες, ακίνητα, εγκλωβισμένα σε μερικά τετραγωνικά εκατοστά. Οι κατασκευασμένες ανάγκες μας καμία σχέση δεν έχουν με τη ροή των εποχών που χάνονται. Έτσι, αφού εμείς ξεχάσαμε τις εποχές, φτάνουμε τώρα να βρισκόμαστε σε Δεκέμβρη καλοκαιρινό. Στο δυτικό κόσμο το είδος μας χάνει την ικανότητά του να αναπαράγεται και παράλληλα ζούμε την ταχύτερη και μεγαλύτερη σε ποσοστό εξαφάνιση των ειδών, από την εποχή των δεινοσαύρων.
Τώρα, λοιπόν, σε αυτό το τώρα, ο αγέρωχος εγωιστής πρέπει να συλλογιστεί. Πρέπει να επιλέξει. Θα πιστέψει ότι μπορεί να ζήσει σε τεχνητούς παραδείσους; Αφού δηλητηρίασε τη ζωή του στη γη, θα στήσει για τον ίδιο φυλακές με τεχνητό κλίμα, φως και ήχους; Θα ακούει τα πουλιά μέσα από ηχεία και θα χαίρεται άραγε; Ή θα χρησιμοποιήσει τις γνώσεις και τις δυνάμεις του, ταχύτατα, οργανωμένα, στο εδώ και τώρα για να συγχρονιστεί με το ραγδαία μεταβαλλόμενο γήινο περιβάλλον; Θα συνειδητοποιήσει άραγε πόσο αλληλένδετα είναι τα όντα και πως δεν γνωρίζει ποια από αυτά είναι τα θεμέλια; Θα αναδείξει τον εαυτό του σε καλλιτέχνη της ζωής;
Και πώς να τα πεις αυτά στα παιδιά; Πώς να τα ετοιμάσεις για το μέλλον που τους χαράξαμε; Ας βουτήξουμε τα χέρια μας σε ό,τι έχει μείνει ζωντανό μέσα μας και ας το δώσουμε. Ας ψάξουμε στην περιχαρακωμένη μας καρδιά, να βρούμε μια ρίζα έμπνευσης και ας τη φυτέψουμε. Ας σεβαστούμε τις παιδικές μας μνήμες, χαράς και λύπης και ας τους δείξουμε τον δρόμο.
Για τους παιδαγωγούς και οποιοδήποτε μπορεί να την προσφέρει, η περιβαλλοντική αγωγή είναι απαραίτητη. Αγωγή όμως, όχι μόνο μέσα στους τοίχους αιθουσών διδασκαλίας, όχι μόνο εξωτερικά ερχόμενη μέσα από βιβλία και οθόνες αλλά πρώτιστα βιωμένη αγωγή, εμπειρική και ζωντανή. Ας οδηγήσουμε τα παιδιά και στο φυσικό περιβάλλον. Μελέτη περιβάλλοντος με την ουσία του όρου. Εκεί που μέσω των αισθήσεων σώμα- ψυχή και πνεύμα, διαλέγονται με τη φύση. Εκεί που τα βότανα, αν τα πλησιάσεις σου μιλούν με τη μυρωδιά τους, τα καρποφόρα σε αγγίζουν με τις γεύσεις τους, τα φύλλα σε χαιρετούν με τα χρώματα και τα σχήματά τους και οι ήχοι σου διηγούνται ιστορίες. Εκεί που μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως η ψυχή ελευθερώνεται και το πνεύμα αισιοδοξεί, έξω από τα όρια των τσιμεντένιων κατασκευών. Και αν είμαι ενήλικας και έχω κλειστεί στις βεβαιότητες μου, παρατηρώντας τα παιδιά να χαίρονται πηγαία, ίσως θυμηθώ. Με την προϋπόθεση: Να τα αφήσω να χαρούν.
Ένα τέτοιο μάθημα ζήσαμε, εξερευνώντας και ζωγραφίζοντας φύλλα και καρπούς σε «φυτολόγια» που είχαμε προετοιμάσει, στο Βοτανικό Πάρκο Κρήτης. Το Βοτανικό Πάρκο είναι έμπνευση των αδερφών Μαρινάκη και η ιδέα που το γέννησε ήρθε μετά από πυρκαγιά που έπληξε τη περιοχή της ιδιοκτησίας τους.
Δημοτικό Σχολείο
Πλατανιά


(Ενα αρθρο παλαιο αλλα καλο!)
Απο
"Χανιωτικα Νεα"