"Ο ΡΩΜΗΟΣ"

Ενα ποιημα του Γεωργιου Σουρη που κατα την γνωμη μου ειναι τοσο επικαιρο στην εποχη που ζουμε.

"Ο ΡΩΜΗΟΣ"

Στον καφενε απ εξω σαν μπεης ξαπλωμενος,
του ηλιου τις ακτινες αχορταγα ρουφω,
και στων εφημεριδων τα νεα βυθισμενος,
κανεναν δεν κοιταζω,κανεναν δεν ψηφω.

Σε μια καρεκλα τονα ποδαρι μου τεντωνω,
το αλλο σε μιαν αλλη,κι ολιγο παρεκει
αφηνω το καπελο και αρχινω με τονο
τους υπουργους να βριζω και την πολιτικη.

Ψυχη μου!τι λιακαδα!τι ουρανος!τι φυσις!.
αχνιζει εμπροστα μου ο καιμακλης καφες,
κι εγω κατεμπνευσμενος για ολα φερνω κρισεις
και μονος μου τις βρισκω μεγαλες και σοφες.

Βριζω Εγγλεζους,Ρωσους,και οποιους αλλους θελω,
και στριβω το μουστακι μ αγερωχο πολυ,
και μεσα στο θυμο μου κατα διαολου στελλω
τον ιδιον εαυτο μου,και γινομαι σκυλι.

Φερνω τον νουν στον Διακο και εις τον Καραισκο,
κατενθουσιασμενος τα γενια μου μαδω,
τον Ελληνα εις ολα ανωτερο τον βρισκω,
κι απανω στην καρεκλα χαρουμενος πηδω.

Την φιλη μας Ευρωπη με πεντε φασκελωνω,
απανω στο τραπεζι τον γροθο μου χτυπω...
Εχυθη ο καφες μου,τα ρουχα μου λερωνω,
κι οσες βλαστημιες ξερω αρχιζω να τις πω.

Στον καφετζη ξεσπαω...φωτια κι εκεινος παιρνει.
Αμεσως ανω κατω του κανω τον μπουφε,
τον βριζω και με βριζει,τον δερνω και με δερνει,
και τελος...δεν πληρωνω δεκαρα τον καφε.